Ne öldüm. Ne de çaresizliği gördüm. Ben ölümü sadece babaannemde gördüm.
Yalan söylüyorum..
Babaannemi ölürken görmedim. Ölüyken de görmedim. Ben killi, sarı toprakla çevrili mezarlar gördüm. Savaştan korkan atlar gibilerdi, şaha kalkmış. Bir at savaştan nasıl korkar dedim.
Babam bana "senin yaşındayken ben de ölümsüzdüm" dedi, "şimdi anlıyorum ki ölüyorum". Babam, hep bir şeyler dedi.
Ölüm olduğunu bilmeden gelen arabanın farına bakan gelincik ne düşünüyorsa öyle mi olacak dedim. Sonra, onun bir cenneti yok ki, orada kalacak dedim. Belki babaannemi götüren cenaze arabası da geçecek ölüsünün üzerinden, yağmur yağacak içine içine, bir kız onu görüp iğrenecek, yavaş yavaş asfaltla bütünleşecek ve kalmayacak geriye gelincik. Ama o yoldan geçmeyen biri o gelinciğin sonunu bilmeyecek.
Babaannem Denizli'de öldü, İzmir'de bir asansördeydim haberini aldığımda.